Mój wniosek z rozmów z ludźmi z gastro jest taki:

Zadaniem pracownika jest przede wszystkim zaadaptować się do warunków panujących w danym miejscu tak, aby mógł wykonywać swoją pracę i rozwijać się.

Zadaniem pracodawcy jest stworzyć takie warunki, by najlepsi pracownicy mogli się do nich jak najszybciej dostosować.

No właśnie, i tu najczęściej powstają spięcia. Miałam okazję być po obu stronach – przez 16 lat byłam pracownikiem, a od sześciu lat jestem pracodawcą.

Gdy pracowałam dla kogoś, najbardziej wkurzało mnie nieracjonalne podejście moich szefów. Czasami na przykład:

przeszkadzało im, że stałam i nic nie robiłam. Zawsze musiałam coś robić, nawet jeśli miałabym wytrzeć z kurzu butelki z winem, które wycierałam wczoraj.

Nie słuchali sugestii swojego zespołu, ale obwiniali nas za porażki.

Zawsze wiedzieli lepiej.

Podejmowali decyzje pod wpływem chwili i emocji, przez co koncept tracił spójność, a zespół nie był w stanie przewidzieć, jak zachowa się jutro szef, przez co panowało napięcie.

zależało im na krótkotrwałym zysku, a nie na budowaniu fajnego miejsca, do którego goście będą regularnie przychodzić przez lata.

Wiem, że wielu pracowników restauracji ma podobne wyzwania w pracy, bo często o tym rozmawiam.

Chciałam, by zespół czuł, że może na mnie polegać, że jestem po ich stronie. Budowę zgranego zespołu w restauracji zaczęłam od siebie.

Obiecałam sobie zawsze w miarę możliwości dawać sobie co najmniej 24 godziny na podjęcie decyzji, by nie była ona dyktowana emocjami.

Pracownicy mieli znać wizję Manny od dnia zero, miała być ona spójna i konsekwentnie rozwijana, by każdy kto do nas dołącza, w ciągu maks kilku tygodni wiedział, czy takie miejsce mu odpowiada czy nie.

Gdy mówiłam o tym innym, słyszałam:

Te słowa bolały. Nie dlatego, że ktoś nie wierzył w moją wizję, ale dlatego, że pokazują bardzo niewielki szacunek do człowieka, jakim jest członek naszego zespołu .

Jak mogłabym nieznaną mi osobę od razu posądzać o kradzież

O to, że nie można jej zaufać

Czy naprawdę mamy tak niską opinię o naszym społeczeństwie

I żeby nie było – odkąd jesteśmy otwarci, w Mannie mieliśmy złodziei, lawirantów, osoby, które chciały wykorzystać „sprzyjający” system. Mieliśmy pracowników, którzy pili alkohol na zmianie i którym dziadek umierał średnio trzy razy w miesiącu (co wymagało kilku dni wolnego oczywiście). Wielokrotnie w głowie rodziły się wątpliwości, czy dobrze robię, konsekwentnie kontynuując mój sposób zarządzania zespołem. Ale wtedy myślałam: „Ania, jeśli przestaniesz im ufać, zostaniesz tylko z tymi, którzy lawirują, piją na zmianie i imprezują zamiast przyjść do pracy.” Zmieniając strategię na bardziej konserwatywną, straciłabym zapewne najbardziej wartościowych ludzi, jakich mamy.

Dzisiaj nie żałuję. Mam głęboki szacunek dla każdego pracownika w Mannie. Myślę, że większości jest im u nas całkiem dobrze. I wiem, że to przekłada się na atmosferę, jaką czują nasi goście. Na to, że jedzenie jest dopracowane. Że nasz zespół naprawdę troszczy się o każdego, kto przekracza próg naszej restauracji, niezależnie czy zamówi tylko zupę, czy zorganizuje u nas olbrzymią imprezę. Mogę szczerze powiedzieć, że mamy zgrany zespół w restauracji.